Acar, M. (2012). Üniversitelerde yeniden yapılanmanın aciliyeti ve yeni üniversitelerin sorunları. Eğitime Bakış Dergisi, 8(23), 21-27.

Akademik Teşvik Ödeneği Yönetmeliği. (2015). http://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2015/12/20151218-4.pdf adresinden 04.04.2016 tarihinde edinilmiştir.

Akar, H. (2016). Durum çalışması. A. Saban ve A. Ersoy (Eds.), Eğitimde Nitel Araştırma Desenleri içinde (s. 111-149). Ankara: Anı Yayıncılık.

Aktan, C. (2007). Yükseköğretimde değişim: Global trendler ve yeni paradigmalar. İzmir: Yaşar Üniversitesi Yayını.

Al, U. (2008). Türkiye’nin bilimsel yayın politikası: Atıf dizinlerine dayalı bibliyometrik bir yaklaşım. Yayınlanmamış doktora tezi. Hacettepe Üniversitesi, Ankara.

Altınsoy, S. (2011). Yeni devlet üniversitelerinin gelişimi: Sorunlar ve politika önerileri. Yükseköğretim ve Bilim Dergisi, 1(2), 98-104.

Arreola, R. A. (2006). Developing a comprehensive faculty evaluation system: A Guide to Designing, Building, and Operating Large-Scale Faculty Evaluation Systems (3rd ed.). San Francisco: Jossey Bass.

Arslan, M. (2012). İş ve meslek ahlakı: Dünya ve Türkiye örnekleri (3. Baskı). Ankara: Siyasal Kitabevi.

Atamer, H., Dorsan, K., Önder, L. & Torun, K. (2002). 70 bin araştırmaya 5 trilyon teşvik. Cumhuriyet Bilim Teknik, 823, 10-11.

Balcı, A. (2015). Akademik teşvik ödeneği. http://www.abalci.com/2015/12/19/akademik-tesvik-odenegi adresinden 04 Mayıs 2016 tarihinde edinilmiştir.

Balcı, M. (2017). Üniversite ve bilim. Herkese Bilim ve Teknoloji, 48, 12-14.

Baruch, Y., & Hall, D. T. (2004). The academic career: A model for future careers in other sectors? Journal of Vocational Behavior, 64, 241-262.

Baskan, G. A. (2001). Türkiye’de yükseköğretimin gelişimi. Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21(1), 21-32.

Başaran, Ş. M., & Kazan, A. (2009). Yükseköğretim mevzuatı. Ankara: Ekin Yayın Pazarlama.

Billiot, J. (2010). The imaginated and the real: Identifying the tensions for academic identity. Higher Education Research & Development, 29(6), 709-721.

Biswas, A. K., & Kirchherr, J. (2015). Prof, no one is reading you. The Straits Times.  http://www.straitstimes.com/news/opinion/more-opinion-stories/story/prof-no-one-reading-you-20150411 adresinden 20 Mayıs 2016 tarihinde edinilmiştir.

Bora, N., Arslan, O., & Çakıroğlu, J. (2006). Lise öğrencilerinin bilim ve bilim insanı hakkındaki görüşleri. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 31(31), 32-44

Bozan, M. (2012). Lisansüstü eğitimde nitelik arayışları. Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 4(2), 1309-8012.

Campbell, C. M., & O’Meara, K. (2014). Faculty agency: Departmental contexts that matter in faculty careers. Research in Higher Education, 55(1), 49-74. doi:10.1007/s11162-013-9303-x.

Can, N. (2007). İlköğretim okul yöneticisinin bir öğretim lideri olarak yeni öğretim programlarının geliştirilmesi ve uygulanmasındaki yeterliliği. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 3(2), 228-244.

Cevizci, A. (2010). Felsefe terimleri sözlüğü. İstanbul: Paradigma Yayınları.

Clark, B. R. (1983). The higher education system: Academic organization in crosscultural perspective. London: University of California Press.

Creswell, J. W. (2015). Nitel araştırma yöntemleri. Beş yaklaşıma göre nitel araştırma ve araştırma deseni (2. Baskı). M. Bütün ve S. B. Demir (Çev.). Ankara: Siyasal Kitabevi.

Çalışkur, A., Demirhan, A., & Bozkurt, S. (2012). Değerlerin belirli meslek alanları ve demografik değişkenlere göre incelenmesi. Süleyman Demirel Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 17(1), 219-236.

Çetinsaya, G. (2014). Büyüme, kalite ve uluslararasılaşma: Türkiye yükseköğretimi için bir yol haritası (2. Baskı). Yükseköğretim Kurulu Yayın No: 2014/2.

Drucker, P. (2009). Yönetim. İ. Gülfidan (Çev.). İstanbul: Optimist Yayınları Yönetim ve Liderlik Dizisi.

ENQA. (2007). Standards and guidelines for quality assurance in the European higher education area. Helsinki: ENQA.

ENQA. (2008), Quality procedures in the European higher education area and beyond: Second ENQA survey. Helsinki: ENQA.

Ergün, M. (2015). Eğitim felsefesi (5. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.

Erkuş, A. (2011). Davranış bilimleri için bilimsel araştırma süreci. Ankara: Seçkin Yayıncılık A.Ş.

Ertekin, C., Berker, N., Tolun, A., Ülkü, D., Aksan, D., Erzan, A., Güriz, A., & Öztürk, O. (2002). Bilimsel araştırmada etik ve sorunları. Ankara: Türkiye Bilimler Akademisi (TÜBA) Yayınları.

Esen, M., & Esen, D. (2015). Öğretim üyelerinin performans değerlendirme sistemine yönelik tutumlarının araştırılması. Yükseköğretim ve Bilim Dergisi, 5(1), 52-67. doi: 10.5961/jhes.2015.109.

Etzkowitz, H., Webster, A., Gebhardt C., & Terra., B.R.C. (2000). The future of the university and the university of the future: evolution of ivory tower to entrepreneurial paradigm. Research Policy, 29(2), 313-330.

Evans, R. G. (2007). Akademisyenler ve gerçek dünya. E. Kılıç (Çev.). İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.

Feldman, D. C., & Bolino, M. C. (1996). Careers within careers: Reconceptualizing the nature of career anchors and their consequences. Human Resource Management Review, 6(2), 89-112.

Froman, L. (1999). The university as learning community. Journal of Adult Development, 6(3), 185-191.

Gizir, S. (2005). Assessment of factors negatively effecting the communication process in Turkish state universities. Yayınlanmamış doktora tezi. Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.

Glaser, S., Halliday, M. I., & Eliot, G. R. (2003). Üniversite mi? Çeşitlilik mi? Bilgideki önemli ilerlemeler üniversitenin içinde mi, yoksa dışında mı gerçekleşiyor?. N. Babüroğlu (Ed.), Eğitimin Geleceği Üniversitelerin ve Eğitimin Değişen Paradigması içinde (pp. 167-178). İstanbul: Sabancı Üniversitesi Yayını.

Görmüş, Ş., Kahraman, Y., & Kabasakal, A. (2015). Analiz. Akademik teşvik ödeneği taslağı (Beklentiler ve hedefler karşılanıyor mu?). http://docplayer.biz.tr/1106862-A-n-a-l-i-z-akademik-tesvik-odenegi-taslagi-beklentiler-ve-hedefler-karsilaniyor-mu-sakir-gormus-yasar-kahraman-ali-kabasakal.html adresinden 20.05.2016 tarihinde edinilmiştir.

Güler, A. (1994). Türkiye’de üniversite reformları. Ankara: Adım Yayıncılık.

Gürkanlar, E. (2010). Esnek çalışma saatlerinin kadın çalışanların sosyal rolleri ve çalışma performansı üzerine etkileri- Akdeniz Üniversitesi’nde bir araştırma. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Akdeniz Üniversitesi, Antalya.

Huber, M. T. (2002). Faculty evaluation and the development of academic careers. New Directions for Institutional Research, 114, 73-83.

Jacobs, J. (2008). The faculty time divide. In A. M. May (Ed.), Woman question and higher education (pp. 132- 155). London: Edward Elgar Publishing.

Kaptanoğlu, D., & Özok, A. F. (2006). Akademik performans değerlendirmesi için bir bulanık model. İtüdergisi/dmühendislik, 5(1), 193-204.

Karadağ, E., & Yücel, E. (2016). Devlet Üniversiteleri Sıralaması: 2016 yılı. http://www.enginkaradag.net/#!blank/whkme adresinden 18 Haziran 2016 tarihinde edinilmiştir.

Kılıç, M. (2015). Akademik teşvik ve etik boyut. http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/prof-dr-muharrem-kilic/589499.aspx adresinden 12 Şubat 2016 tarihinde edinilmiştir.

Kök, R. (2003). Bilimsel etik ve bilim insanı üzerine metodolojik bir yaklaşım. S. Gidener ve H. Güven (Eds.), Düşünce ve Araştırmada Etik içinde (s. 1-16). İzmir: Dokuz Eylül Yayınları.

Köksoy, M. (1997). Yükseköğretimde kalite ve Türk yükseköğretimi için öneriler. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Mühendislik Fakültesi Yayınları: 84-97.

Küçük, M., & Karabacak, N. (2016). Yükseköğretimde akademik teşvik uygulaması üzerine bir değerlendirme. VI. Uluslararası Eğitimde Araştırmalar Kongresi. 13-15 Ekim, Rize: Bildiri Özetleri Kitabı içinde (s. 257). Rize: Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi.

Lattier, D. (2016). Why professors are writing crap that nobody reads. Intellectual Takeout. http://www.intellectualtakeout.org/blog/why-professors-are-writing-crap-nobody-reads adresinden 12.08.2016 tarihinde edinilmiştir.

Lindholm, J. A. (2004). Pathways to the professoriate: The role of self, others, and environment in shaping academic career aspirations. The Journal of Higher Education, 75(6), 603-635.

Lynch, K. D. (2008). Gender roles and the American academe: A case study of graduate student. Gender and Education, 20, 585-605.

Mc Clelland, C. E. (1990). Escape from freedom: Reflections on German professionalization, (1870-1933) In R. Torstendahl, M. Burrage (Eds.), The Formation of Professions: Knowledge, State and Strategy Sage Publications.

Merriam, S. B. (2013). Nitel araştırma. S. Turan (Çev. Edt.).  Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.

Moustakas, C. (1994). Phenomenological research methods. Thousand Oaks, CA: Sage.

Ocak, G., Ocak, İ., Yamaç A., & Yazıcıoğlu, A. (2013).  Yaşayan bilim insanlarının akademik hayat hikâyelerine yönelik görüşleri. e-International Journal of Educational Research, 4(4), 35-54.

Orer, S. H. (2011). Türkiye’nin bilimsel yayın performansı. ANKEM Derg, 25(Ek 2), 134- 138.

Ortaş, İ. (2002). Bilim, bilim insanı ve bilimsel etik. Üniversite ve Toplum Dergisi, 2.

Özcan, M., & Balcı, Y. (2016). Akademisyenlerin araştırma ve yayın etiğine ilişkin düşünceleri. İş Ahlakı Dergisi, 9(1), 93-115.

Patton, M. Q. (2002). Qualitative research & evaluation methods (3rd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage.

Rabe, M., & Rugunanan, M. (2011). Is there life after sociology? Exploring the career paths of former South African academics in sociology. South African Review of Sociology, 42(3), 60-78.

Saban, A. (2008). Okula ilişkin metaforlar. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi Dergisi, 55, 459-496.

Schein, E. H. (2006). Career anchors. Encyclopedia of career development. http://www.sage-ereference. com/careerdevelopment/article_n28.html adresinden 12 Şubat 2017 tarihinde edinilmiştir.

Stake, R. E. (2005). Qualitative case studies. In N. K. Denzin & Y. Lincoln (Eds.), The Handbook of Qualitative Research (3rd ed.), (pp. 443-466). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.

Sunar, L., Kaya, Y., Otrar, M., Nerse, S., Demiral, S., & Kalpaklıoğlu, B. (2015). Türkiye’de çalışma yaşamı ve mesleklerin itibarı. http://turkeyses.net/meslekiitibar adresinden 12 Ocak 2016 tarihinde edinilmiştir.

Şenses, F. (2007). Uluslararası gelişmeler ışığında Türkiye yükseköğretim sistemi: Temel eğilimler, sorunlar, çelişkiler ve öneriler (1-31). Economic Research Center, Ankara: ODTÜ,.

Şimşek, H. (1999). Turkish higher education system in the 1990s. Mediterranean Journal of Educational Sciences, 4(2), 133-153.

Tabancalı, E. (2004). Bilim ve yayın etiği. Süleyman Demirel Üniversitesi Burdur Eğitim Fakültesi Dergisi, 5(8), 225-237.

Tanrıkulu, D. (2011). Türkiye’de yükseköğretime erişim: 2025 yılında yükseköğretim talebi karşılanabilecek mi? Analiz No.34. Ankara: SETA.

Taylor, L. (1968). Occupational sociology. New York: Oxford University Press,

Türkiye Bilimler Akademisi [TÜBA]. (2006). Türkiye’de doktora eğitiminin durumu üzerine görüşler. http://www.tuba.gov.tr/userfiles/file/files_tr/haberler/DoktoraRaporuMayis2006.pdf adresinden 16 Mart 2008 tarihinde edinilmiştir.

Türkiye Bilimsel Teknolojik Araştırma Kurumu [TÜBİTAK]. (2016). Türkiye Üniversiteleri'nin Bilimsel Yayın Performansı: 2004-2014. http://ulakbim.tubitak.gov.tr/tr/hizmetlerimiz/turkiye-universitelerinin-bilimsel-yayin-performansi-2004-2014 adresinden 12 Şubat 2016 tarihinde edinilmiştir.

Türkiye İstatistik Kurumu [TUİK]. (2016). Araştırma-geliştirme faaliyetleri araştırması, 2015. http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=18661 adresinden 16 Haziran 2016 tarihinde edinilmiştir.

Uslu, B. (2015). Communication, climate and managerial flexibility regarding scholarly practices in universities, and faculty’s academic intellectual leadership: a structural equation modeling. Yayınlanmamış doktora tezi. Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi, Çanakkale.

Uslu, B., & Arslan, H. (2015). Faculty’s academic intellectual leadership: predictive relations with several organizational characteristics of universities. Yükseköğretim ve Bilim Dergisi, 5(2), 125-135. doi:10.5961/jhes.2015.115.

Ülman Y. I. (2006). Bilimsel bilgi üretiminde yayın etiği (örnekleriyle bilimsel yanıltma türleri). H. Yazıcı ve M. Şenocak (Eds.), Tıbbi Yayın Hazırlama Kuralları ve Yayın Etiği içinde (s. 49-62). İstanbul: Nobel Yayınevi.

Weber, R. P. (1985). Basic content analysis. Beverly Hills, CA: Sage.

Yalçınkaya, M., Koşar, D., & Altunay, E. (2014). Araştırma görevlilerinin bilim insanı yetiştirme sürecine ilişkin görüşleri. Kastamonu Eğitim Dergisi, 22(3), 1009-1034.

Yamaç, K. (2009). Bilgi toplumu ve üniversiteler. Ankara: Eflatun Yayınevi.

Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2013).  Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (9. Baskı). No:76, Ankara: Seçkin Yayınları.

Yin R. K. (2014). Case study research: Desing and methods (5th ed.). Los Angelos: Sage.

Yin, R. K. (2009). Case study research: Desing and methods (4th ed.). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.

Yin, R. K. (2011). Qualitative research from start to finish. New York: The Quilford Press.

YÖK (2016). Türk yükseköğretiminin bugünkü durumu (Kasım 2005). http://www.yok.gov.tr/documents/10279/30217/turk_yuksekogretimin_bugunku_durumu_kasim_2005.pdf/eec6a5a4-c0ee-4bca-ac3c-735dda4199cf adresinden 20.05.2016 tarihinde edinilmiştir.

YÖK (2017). Öğretim elemanı istatistikleri. https://istatistik.yok.gov.tr adresinden 20 Mart 2016 tarihinde edinilmiştir.

Yükseköğretim Kurumu [YÖK]. (2015). Yükseköğretim Bürosu, Askıya çıkardık. http://www.yok.gov.tr/askiyacikardik adresinden 12 Ocak 2016 tarihinde edinilmiştir.

Zerenler, M., Türker, N. & Şahin, E. (2007). Küresel teknoloji, araştırma-geliştirme (Ar-Ge) ve yenilik ilişkisi.  Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17, 653-667.